Sylvie had een fulltime baan, woonde in een groot huis met jacuzzi en alles erop en eraan. Ze had alles waar je maar van kunt dromen, totdat ze opeens alles kwijt was.
“Ik woonde al 13 jaar samen met mijn partner en voor de buitenwereld was het het perfecte plaatje. We maakten mooie reizen, reden in prachtige auto’s en het kon allemaal niet op.
Leegte van binnen
Maar ergens voelde ik een bepaalde leegte vanbinnen en dat ging steeds meer knagen. Het stemmetje in mijn hoofd zei: “stel je niet aan, wat denk je nou….je hebt alles en dan nog zitten klagen. Loop niet zo te zeiken. Beter dan dit gaat het echt niet worden.” Dus dan leg je je er maar weer bij neer en ga je gewoon verder met je leven. Dan ga je maar weer dezelfde dingen doen die je altijd deed en probeer je te voldoen aan alle verwachtingen van de buitenwereld.
Depressie
Maar dat gevoel blijft toch knagen en als je dat gevoel maar lang genoeg negeert komt dat op een gegeven moment toch weer naar buiten. Bij mij is dat naar buiten gekomen in de vorm van een depressie. Ik kwam thuis te zitten en kwam er toen ook nog eens achter dat mijn partner al jaren vreemd ging. Doordat ik thuiszat zie je ineens allemaal andere dingen en werd me plotseling van alles duidelijk. Ik vond bijvoorbeeld opeens een reservering van hem met partner voor een honeymoonsuite waar hij met mij nooit geweest is. En dat hij persé op tennisles wilde een uur bij ons huis vandaan. Onze relatie was enkel voor de buitenwereld perfect, achter gesloten deuren kwamen steeds meer narcistische trekjes naar boven en van liefde was al lang geen sprake meer. Door de depressie ging het op mijn werk ook niet meer goed, en verloor ik ook mijn baan. Opeens was ik eigenlijk alles kwijt.
Ik ben van mijn partner gescheiden en heb met mijn laatste geld ergens een oud huisje kunnen kopen, zonder keuken of voorzieningen. Het was een klein donker huisje met enkel glas en het was daar dus in de winter heel erg koud. Ik had geen geld meer om het op te knappen maar het voelde wel als thuis. Ik kan me nog goed herinneren dat het me op een avond echt teveel werd en ik toen in de keuken een jampotje uit mijn handen liet vallen. Met een klets viel het op de vloer en op dat moment viel alles op me en stortte ik ook in. Alles zat onder de jam, ik voelde het overal plakken maar ik had gewoon de kracht niet om op te staan. Ik heb daar zo drie dagen tussen het glas gezeten.
Herpak je
Daarna ben ik wel naar de huisarts gegaan. Die heeft me toen doorverwezen naar een psychotherapeut waar ik mijn verhaal heb gedaan. Haar reactie nadat ik een week amper iets had kunnen doen was: “herpak je”. Alsof het zo simpel is, gewoon even de knop omdraaien en een depressie wegdenken? Daar ben ik toen zo van geschrokken en dat heeft me toen zo geraakt dat iemand met een diploma die ervoor heeft geleerd me ook niet kon helpen. Wie kan dat dan wel? Want toen stond ik er echt helemaal alleen voor.
Anti-depressiva
Ik heb toen een paar weken anti-depressiva geslikt die ik van de psychotherapeut had gekregen maar dat verdoofde me zo erg dat ik helmaal niks meer voelde. Geen sombere maar ook geen fijne gevoelens. Gewoon helemaal niks. Ik voelde me als een soort zombie en dat wilde ik ook niet. Daarmee ben ik toen snel gestopt.
Overlevingsstrijd
Het leven voelde als een grote overlevingsstrijd. Ik was echt aan het overleven in plaats van leven. In die periode heb ik ook echt wel eens gedacht: als dit de rest van mijn leven is dan wil ik ermee ophouden, dan hoeft het leven voor mij niet meer. Maar het besef dat ik zelf die keuze had, en niemand anders dat voor mij kon bepalen, dat heeft ook wel mijn ogen geopend. Ik had zelf de keuze om het zo te laten of dingen anders te gaan doen. Om mijn leven te gaan veranderen en om weer te gaan leven. Ik ben toen heel veel gaan lezen en kracht gaan putten uit verhalen van anderen, mensen met soortgelijke ervaringen.
Bang voor verandering
Ik heb me verdiept in het menselijk brein en gedragsverandering. Dat intrigeerde me en daar heb ik veel van geleerd. Dat de meeste mensen bang zijn voor verandering en blijven hangen in bestaande patronen. Dat ze dan aan het eind van hun leven spijt hebben dat ze niet hun eigen leven hebben geleefd maar zich hebben laten inzetten voor het leven van anderen.
Voldoening
Het is een moeilijke periode voor me geweest maar het heeft me ook veel gebracht. Ik weet nu precies hoe ik in elkaar zit, wat mij motiveert en wat voor mij het beste leven is waar ik de meeste voldoening uit kan halen. Ik weet nu waar ik op ben vastgelopen en welke patronen ik moest doorbreken. Ik weet nu waarom ik doe wat ik doe, wat me blij maakt en waar ik gelukkig van word. Vroeger dacht ik daar helemaal niet over na en liet ik mijn leven gewoon aan me voorbij gaan zonder erbij stil te staan. Nu weet ik precies wat mij echt gelukkig maakt en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Voor mij zijn dat paarden. Van het moment dat ik me daarvan bewust ben geworden zijn er dingen op mijn pad gekomen waardoor ik van mijn passie ook mijn werk heb kunnen maken.
Paarden
Normaal is het houden van paarden een dure hobby maar omdat ik zelf al het werk ben gaan doen, waaronder het hoefkappen, en geld ben gaan besparen door mijn eigen moestuin aan te leggen, is het me gelukt. Als je iets zo graag wilt dan moet je niet denken in problemen maar in oplossingen. Ik ben toen een methode gaan ontwikkelen om paarden te trainen die zo uniek is dat dit ook door anderen al snel werd opgemerkt. Ik maakte in eerste instantie gewoon mijn eigen filmpjes over oefeningen die ik deed met mijn paard en die ben ik gaan posten op social media. Ik kreeg daar al snel zoveel reacties op van mensen die gingen vragen of ik dat ook met hun paard of pony kon doen en zo is het gaan rollen.
Meisjesdroom
Uiteindelijk heb ik zo mijn meisjesdroom kunnen laten uitkomen en heb ik nu het leven van mijn dromen. Ik denk hierbij ook vaak terug aan mijn moeder die helaas veel te jong, op 43-jarige leeftijd, is overleden. Zij droomde ervan een hond te hebben maar heeft daarmee gewacht tot ze ouder zou zijn en meer tijd voor de hond zou hebben. Maar die tijd is dus nooit gekomen. Ze heeft nooit haar hond gehad.
Daarom is het zo belangrijk dat je je eigen keuzes gaat maken en niet gaat wachten op wat er voorbij komt maar zelf aan het roer gaat staan van je leven en je leven de goede kant op gaat sturen. Als je daar bewust van wordt dan zijn er zoveel meer mogelijkheden en kansen dan dat je ooit voor mogelijk hebt gehouden. En je moet niet gaan zitten wachten tot je echt vastloopt want dan is het veel moeilijker er weer uit te komen. Als je bewust wordt van de mogelijkheden en je leefstijl stapje voor stapje de juiste richting op beweegt dan kom je er ook en kost het je niet zoveel pijn en moeite als bij mij.
Lees het verhaal van Sylvie en andere vrouwen die het roer om hebben gegooid in het E-Book: Het Leefstijlroer om naar een verse versie van jezelf